Iedere dag worden we weer wakker, staan we op, gaan we naar ons werk en weer naar huis. Zo jakkeren we door onze levens op weg naar… wat eigenlijk? Geluk? Verbinding? Zin? Hebben we de hoop daarop niet meer dan honderd jaar geleden opgegeven, toen we God dood verklaarden en ons wereldbeeld toevertrouwden aan de wetenschap? Als we realistisch zijn, weten we dat ons aan het einde van de rit niets anders wacht dan de dood; het oneindige zwarte gat waaruit niets ooit ontsnapt. De wetenschap zal ons niet helpen… of toch?

Is het niet juist de scheikunde die ons vertelt dat wij allemaal uit dezelfde zeven elementen bestaan, die volgens de astronomie gecreëerd zijn in het gloeiende centrum van een ster? Vertelt de biologie ons niet dat we met elkaar, onze voorouders en al het leven verbonden zijn door miljarden jaren evolutie? Hebben we niet onze planeet gemeen, en onze ster: de zon, die in het heelal even uniek is als één zandkorrel op alle stranden van de aarde? Volgens de kosmologie hebben we misschien zelfs dat ene universum gemeen dat, uit oneindig vele, precies de juiste natuurwetten heeft om ons leven mogelijk te maken. En juist de bakens van de moderne natuurkunde: de quantummechanica en algemene relativiteitstheorie, tonen aan dat de manier waarop wij tijd ervaren, als een onverbiddelijke stroom van onze geboorte naar onze dood, een door ons brein gecreëerde illusie is. Wat betekent dit allemaal voor ons leven?

Als sterrenkundige die opgroeide in een gelovig gezin neem ik de lezer mee in mijn levenslange worsteling met existentiële vragen. Gelukkig kom erachter dat ik niet de eerste ben die hierover diep heeft nagedacht. Filosoof Baruch de Spinoza, vader van de Verlichting, werkte vierhonderd jaar geleden al uit hoe wij verbinding, zin, en zelfs geluk kunnen vinden in onze eenheid met een oneindig multiversum waaruit alles wat gedacht kan worden ontstaat, en dat hij ‘God’ durfde te noemen. Het is een duizelingwekkend moderne filosofie, die tegelijkertijd verrassende gelijkenissen vertoont met oeroude mystieke tradities; met name die van de Advaita (‘non-dualiteit’) die stelt dat elke tweedeling, inclusief die tussen onszelf en het heelal, een illusie is.

Dit boek is naast een wetenschappelijke beschouwing van de allernieuwste inzichten uit de moderne kosmologie, biologie en neurologie tevens een diep persoonlijke zoektocht èn een reis langs westerse en oosterse mystieke filosofieën. Vooral in deze tijd kan de driehoeks-verhouding tussen wetenschap, filosofie en zingeving onze blik verwijden van de waanzin van alledag naar de peilloze diepten van ruimte en tijd, en uiteindelijk naar wie wij werkelijk zijn.