Netwerk van wederkerigheid

Mijn man en ik eten allebei geen dieren. Als mensen ons vragen waarom, zeg ik altijd grappend: “Jasper kan er niets aan doen, hij is zo geboren.” Oftewel, hij is als vegetariër opgevoed. Ik daarentegen klop mezelf op de borst dat ik op mijn zestiende uit vrije keus besloten heb geen dieren meer te eten. Ik maakte de keuze omdat ik weet dat dieren net als mensen pijn ervaren, en ik daarom vind dat ze het recht hebben om rechtvaardig behandeld te worden; iets wat in de moderne vleesindustrie niet gebeurt. Ik had er echter nooit bij stilgestaan dat mijn “offer” voor de dieren eigenlijk ook een offer is voor mezelf, tot ik laatst geraakt werd door een uitspraak van de zwarte schrijfster en feministe Alice Walker:
“De dieren van de wereld bestaan om hun eigen redenen. Ze zijn niet gemaakt voor mensen, net zo min als zwarte mensen voor blanken zijn gemaakt, of vrouwen voor mannen.”

Het is een waarheid als een koe. Als ik als vrouw rechtvaardig behandeld wil worden, moet ik me bezinnen op hoe ik als wit persoon omga met mensen van kleur, en ook hoe ik als mens omga met dieren. Als ik geloof dat ik hen kan gebruiken voor mijn eigen gewin, wat weerhoudt anderen er dan van om datzelfde te geloven over mij? Het is zoals Martin Luther King schreef in de gevangenis van Birmingham:
“Onrecht op enige plek is een bedreiging voor gerechtigheid overal. We zijn gevangen in een onontkoombaar netwerk van wederkerigheid, verbonden in één enkel weefsel van het lot. Wat de één direct beïnvloedt, beïnvloedt allen indirect.”

In deze veertigdagentijd proberen Jasper en ik alle dierlijke producten te vermijden; om ons steeds meer te bezinnen op onze rol in het netwerk van wederkerigheid, en hoe we deze stapje voor stapje kunnen verbeteren. Niet alleen voor de dieren, maar voor onszelf. Zodat iedereen straks kan zeggen: “Niemand heeft het recht om mij te gebruiken; ik besta om mijn eigen redenen.”